Deel 1: De kunst van vergeten
Ik heb het meegemaakt. Van dichtbij. En ik heb lang gezwegen.Maar binnenkort deel ik mijn verhaal. Een reeks persoonlijke afleveringen over wat er écht gebeurde achter het doek.
De serie heet:
Over idealen die verdwijnen. Over machtsspelletjes in de kunstwereld. Over hoe ik moest kiezen: zwijgen of spreken.
- “Achter het doek – wat kunst niet laat zien”
- Eerste deel: vrijdag 24 mei om 08:00 uur
Het wordt persoonlijk. Soms ongemakkelijk. Maar altijd eerlijk.
Deel 2: Kunst als financieel wapen
Kunst raakt, inspireert, verbindt. Maar in de bovenlaag van de kunstwereld ontdekte ik een ander gebruik van kunst: niet als expressie, maar als instrument.
Ik zag hoe kunst gebruikt wordt in geldconstructies:
- Goedkoop gekocht, kunstmatig opgewaardeerd
- Verkocht aan een eigen BV, of geschonken voor belastingvoordeel
- Weggezet in een freeport – onzichtbaar, onbelast, oncontroleerbaar
Het kunstwerk wordt niet getoond. Het wordt verborgen.
Niet om de wereld te verrijken, maar om geld wit te wassen of vermogen te verplaatsen.
En dan besef je: hier draait het niet om de ziel van de kunstenaar. Niet om het verhaal. Niet om het publiek.
Het draait om controle. Macht. En zwijgplicht.
Volgende deel: Wat er gebeurde met mijn eigen project, en hoe ik opnieuw moest beginnen.
Deel 3: Wie bepaalt wat waarde heeft?
Mijn idee werd gepikt.
Geen sorry, geen contract, geen erkenning.
Gewoon: “Bedankt voor het idee.” En weg ermee.
Ooit begon ik met een droom.
Kunst als brug, niet als bezit.
Mensen verbinden, geen netwerken bevoordelen.
Maar ineens zat ik buiten.
Alsof mijn inzet, mijn ziel, niets meer waard was.
Alsof waarde bepaald wordt door degene met het juiste pak, het juiste netwerk, het juiste geld.
En ik? Ik had alleen mijn verhaal.
Toen besefte ik het.
Ze kunnen je idee overnemen, maar niet je intentie.
Ze kunnen geld verdienen, maar geen verbinding creëren.
Mijn project ‘Haringkoppen Verbinden’ ontstond uit liefde voor menselijkheid.
Geen miljoenen, geen opslag in een loods in Genève.
Gewoon kinderen, ouderen, nieuwkomers… die samen een haring inkleurden.
En elkaars wereld ontdekten.
Dát is waarde.
En daar kunnen ze niet bij.
Deel 4: De namen achter het doek
Je hoeft geen kunstkenner te zijn om te zien wie er wél zichtbaar zijn.
Het zijn vaak dezelfde namen. Dezelfde netwerken. Dezelfde stichtingen.
Onzichtbare handen die bepalen wat wél gezien mag worden – en wat niet.
Toen ik mijn idee voor Dutch Montmartre lanceerde in de Fenixloods in 2012, voelde het groots.
Rauw. Echt. Van onderop. Kunst als levensadem in een opkomende wijk.
Het liep anders.
Het idee werd doorgegeven, verdween uit mijn handen – en herrees in een andere jas.
Anderen voerden het uit, onder een andere vlag.
Alsof mijn aandeel slechts de warming-up was voor een groter spel.
Geen contract. Geen erkenning. Geen plaats aan tafel.
Ik sprak erover met een broeder. Hij had ‘geen actieve herinnering’.
De term was pijnlijk raak. Alsof ik nooit had bestaan in dat verhaal.
Toen zag ik het patroon.
Niet alleen bij mij. Niet alleen in kunst. Maar in hoe macht werkt.
Zichtbaarheid is een keuze. Maar niet altijd jouw keuze.
Deel 5
Het leek een herhaling van zetten.
Een ander project. Een andere plek. Maar dezelfde zwijgende stilte.
Ik probeerde opnieuw contact te zoeken.
De toon was vriendelijk, beleefd zelfs, maar de boodschap duidelijk:
“De agenda zit vol.”
De deur ging niet open.
Opnieuw keek ik toe vanaf de zijlijn, terwijl anderen de ruimte kregen
om dromen waar te maken – met ideeën die verdacht veel leken op de kiemen die ik ooit had geplant.
Misschien klopte ik aan bij een muur die als deur was vermomd.
Of erger nog — een deur die ooit openstond, maar alleen nog voor enkelen opengaat.
Deel 6 – “Een schilderij zonder handtekening”
Er werd een prachtig kunstwerk gemaakt.
Het ademde de ziel van de stad, de kracht van samenwerking, het verhaal van verbinding.
Maar toen het doek omhoogging…
stond mijn naam nergens.
Geen vermelding. Geen herinnering.
Alsof ik slechts toeschouwer was geweest, terwijl ik de eerste schetsen ooit met eigen hand neerzette.
Ik herinner me nog hoe ik vol vuur het idee pitchte — met overtuiging en hoop.
Er werd geluisterd, geknikt, genoteerd.
En toen werd het stil.
Het idee keerde terug, in nieuwe verpakking.
Met nieuwe afzenders.
Mijn rol verdween als stoom in de kou.
Toeval? Misverstand? Of gewoon hoe het werkt?
Soms voelt het alsof je niet alleen je idee verliest…
maar ook een stukje van jezelf.
Deel 7 – De echo van vertrouwen
Vertrouwen.
Het groeit langzaam — in gesprekken, in gezamenlijke dromen.
Het opent deuren. Nodigt uit tot bouwen. Tot geven.
Maar soms sluit die deur zich stilletjes.
En ineens sta je buiten.
Niet omdat je iets verkeerd deed,
maar omdat je overbodig werd.
Zonder uitleg. Zonder blik terug.
Alsof jouw bijdrage slechts een voetnoot was.
Een echo in de marge van een nieuw verhaal.
Er kwamen grote woorden: impact, erfgoed, verbinding.
Maar de verbondenheid voelde leeg,
toen stemmen als de mijne verdwenen in stilte.
Wat begon als samenwerking,
verschoof langzaam naar eenrichtingsverkeer.
En ik vroeg me af:
Was het ooit écht wederzijds?
Dit is geen aanklacht.
Het is een herinnering. Een spiegel.
Want ik ben niet de enige die dat geluid heeft gehoord.
En misschien…
is het tijd om de stilte te doorbreken.